Afgelopen week had ik een bijzondere ontmoeting. Een Beverwijker die ik goed ken kwam in de kerk een jongen tegen. De jongen woont nu een paar jaar in de IJmond. Hij komt uit een Afrikaans land (ik noem geen namen vanwege de privacy) en is naar Europa gevlucht.

Hij volgde de route die veel jongemannen nemen op zoek naar een beter leven in Europa. Een zware tocht dwars door de Sahara. Onderweg stierven veel mensen, omdat er te weinig water was. Hun lichamen bleven achter. Ook tijdens de overtocht in een gammel bootje op de Middellandse Zee stierven een aantal van zijn medereizigers.

Waarom onderneemt iemand zo’n gevaarlijke reis? Deze jongen vluchtte naar Europa omdat zijn leven en dat van zijn familie in gevaar was. Toen een aantal van zijn familieleden werd gedood, was dat voor hem reden om zijn land te ontvluchten. 

Wat mij opviel in zijn verhaal was niet eens zozeer de trauma’s die hij had meegemaakt, hoe afschuwelijk ook. Maar juist het vastklampen aan het leven in het hier en nu. En de hoop op een betere toekomst.

Afgelopen jaar maakte ik in Beverwijk kennis met verschillende kerken en moskeeën. Daar ervaarde ik hoe mensen zich laten inspireren door geloof. Persoonlijk vind ik dat waardevol. Maar ook als je daar niets mee hebt: ik denk dat het voor iedereen goed is om bewust te zijn waarop je je levenshouding en normen en waarden baseert.

Ontmoetingen, zoals met deze gevluchte jongen, helpen mij om de mens achter het politieke debat te zien. Dan kun je politiek gezien nog steeds ieder standpunt innemen wat je wil over asielzoekers en vluchtelingen. Maar die ontmoetingen helpen bij het besef dat onze wieg net zo goed in Afrika, Syrië of Afghanistan had kunnen staan. En dat besef is waardevol.

Wethouder gemeente Beverwijk, Niek Wijmenga

Deze column is oorspronkelijk verschenen in Nieuwsblad Beverwijk op 21 oktober 2024.